साकिराको गाउँबाट

‘युनाइटेड स्टेट’लाई म जब अमेरिका भनेर सम्बोधन गर्थेँ ऊ रिसले आगो हुन्थ्यो । यूनाइटेड स्टेटको कट्टर विरोधि ऊ भन्थ्यो–‘डु यु नो हाउ मेनी कन्ट्रिज् आर् इन अमेरिका ?’ त्यो बानीलाई भत्काउन धेरै महिना लाग्यो । एकदिन मज्जाले अन्ताक्षरी खेल्यौँ । उसले एसियाभित्रका देश र राजधानीको नाम भन्ने, मैले अमेरिकाभित्रका । गुगल सर्च जिन्दावाद् । दुवैको सामान्यज्ञानलाई फराकिलो पार्ने बढो गज्जबको कसरत थियो त्यो । अब मित्रता झनै बढ्यो । हामी दाजुभाइ जस्ता भयौँ । कत्तिले त ‘गे’ भनेर ठट्टा पनि गर्थे, कोपनहेगन जो थियो । त्यसो त ४ महिना एउटै कोठामा बसेका थियौँ हामी ।
आरोन स्यान्चेस । ३७ वर्षे कोलम्बियन । कमेडिया स्कुल डेनमार्कमा रङ्गमञ्च अध्ययन गर्दाको मेरो सहपाठी हो ऊ । भेट्दा ३५ वर्षको थियो । दुई वर्षे पाठ्यक्रम सकेपछि गतवर्ष अगष्ट २७ र २९ मा क्रमश हामी आ–आफ्नो मुलुक फर्कियौँ । यो ४ महिनामा हामीबीच सम्बाद हुन पाएको छैन । सहयात्रा र अन्तरंग बसाइमा उसको जीवन कथा र आनीबानीले मेरो मस्तिष्कमा ठूलो ठाउँ ओगटेको छ । फर्कने बेलामा ऊ त्यति खुशी थिएन । हाम्रो भन्दा ठूलो द्वन्द्वमा परेको उसको देशमा ऊ अहिले के गर्दै होला ? त्यतिखेर उसले सुनाएको कथाले मलाई झस्काइ रहन्छ ।
धेरै वर्षसम्म त्यस देशका युवाहरुको ज्यान चिठ्ठामा अडियो । आखिर उस्को पनि पालो आयो । निरासा र डरको गह्रुङ्गो बोझले थिचिएको सरीरलाई कापीरहेका खुट्टाले उचाल्दै उसले अन्तिम पाइला चाल्यो । अनि आँखा चिम्लिएर आकासतिर हेर्दै भन्यो–‘मलाई थाहा छ जिजस्, तिम्रो नाम पुकारेका धेरै युवाहरुले आखिर सेतो बल हात पारे । तर पनि आशाको त्यान्त्रो तिमीसँगै गाँसियो ।’ उसको आनाकानी देखेर कठोर स्वरको सैनिक कड्कियो–‘छिटो तान्’ ।
‘हे ईश्वर † मेरा लागि रातो बल ।’ उसको दाइको हातमा सेतै बल पऱ्यो । पारामेलेटरी भयो । फार्ससँग लड्दालड्दै मऱ्यो । दाइलाई सम्झदै टोक्रीमा हात छिरायो ।
‘जिससले मेरो मात्रै स्वर सुनोस् ? म विश्वास गर्दिन ।’ करिव १० वर्षअघि धर्म परिवर्तन गरेर अर्ध–हिन्दु भएको उसले आइरोनिक खित्कामा भन्यो–‘जिजसले सुन्यो र म अहिले यहाँ छु ।’ अर्थात उसले रातो बल हात पाऱ्यो । मैले उसको सेन्टिमेन्टलाई तोड्दै भनेँ–‘वन्ली मङ्की ह्याज रेड वल्स् इन नेपाल ।’
‘हुहाहा..अर्थात तँ मलाई बादर बनाउन चाहन्छस् ।’ अस्लिल जोकका लागि स्पेनिस केटाहरुलाई कसैले सक्दैन । भलाद्मी भनाउँदो भेलामा पनि गोठाले सम्वाद जमी हाल्छ । अनि केटीका सवालमा नि † मानौ उनीहरु ‘डर्टी पिक्चर’का नायक नै हुन् । केराको अर्थ हामीकहाँ जसरी लाग्दो रहेछ उनीहरु कहाँ पनि उही रहेछ । ‘बानाना’ सायद यो अन्तर्राष्ट्रिय बिम्ब हो । तर ऊ चिकिता बानानाको विरुद्धमा भने हात धोएरै लागेको छ । प्रसंग अस्लिल अर्थहरुको भए पनि म यहाँ चिकितालाई त्यसरी परिभाषित गरिरहेको छैन । न त मैले उसलाई यसको जानकारी गराएँ । बच्चाबेलामा ‘चिकित्सक’ उच्चारण गरेजस्तो भो मलाई ।
मलाई थाहा थिएन । ‘चिकिता’ अमेरिकन ब्राण्ड रहेछ । यस ब्राण्डको केरा डेनमार्कमा र यूरोपभरि नै निकै प्रसिद्ध छ । ‘नन अर्गानिक’ यो केरा ‘अर्गानिक’को ट्याग लाएर बजारमा आउँदो रहेछ । तर, यसलाई उसले तिरस्कार गर्नुका अन्य धेरै कारण छन् । त्यो अन्तर्राष्ट्रिय कम्पनीले केरा उत्पादनका लागि कोलम्बियाका धेरै किसानको जग्गा हडपेको रहेछ । यसको कार्यनीति ‘फेयर ट्रेड’को विरुद्धमा भै गो । कोलम्बियाका पारामिलेटरीहरुलाई आर्थिक सहयोग दिँदै आएको यो कम्पिनीले कति पटक त पानी जहाज र ट्रकहरुमा केराभित्र हतियार लुकाएर कोलम्बियामा सप्लाइ गरेको रहेछ । ‘वाफ् रे’ । उसको कुरा सुनेपछि मैले बाचा गरेँ–‘नो चिकिता प्लिज’ । नेपाल आइनपुग्दै त्यही अमेरिका मोन्सान्टो मिसनमा नेपाल छिर्न लागेको हल्ला सुने । आरोनलाई सम्झिएँ–‘प्रिय साथी चिकिताको अर्को रुप नेपाल पस्न खोज्दैछ । म यहा तेरै रुप धारण गरेर उम्भिएको छु । नो मोन्सान्टो प्लिज ।’ यिनले किसानका स्थानीय बिऊ र जमिनमाथि एकाधिकार जमाउछन् र व्यापारमा एकाधिकार जमाउछन् । सुरुमा राम्रै उत्पादन बजारमा ल्याउँछन् । चल्न थालेपछि रद्दीमाल बेच्छन् ।
शक्तिशाली देशहरुले कमजोरहरुलाई थिचेको एउटा पीडा हो कोलम्बिया । खासमा आफ्नै कलहले । स्पेनिसहरुले त कोलम्बियाको आदिवासी संस्कृति र भाषा नै लोप बनाइ दिए । त्यसैले आदिवासी आरोनको बोली फुट्दा स्पेनिस भाषा उच्चारित भयो । कुनै पनि समुदायको अस्तित्व र पहिचानमाथि शक्तिको प्रहारको यो अत्यन्तै पीडादायी परिणाम हो । परबाट बुझ्दाको कोलम्बिया यतिखेर मेरालागि मिथ्या जस्तो भयो । नेपाली मिडियाले कोलम्बियाको फेसन र साकिरा बाहेक अरु लेखेको कहिल्यै देखिन । यतिखेर साकिरा र ‘फेसन सो’का अर्धनग्न तस्विर नेपाली पत्रपत्रिकामा देख्दा हाँसो लाग्छ । ‘हाम्रो चेतना’ । कोपनहेगनमै हुँदा नेपाली पत्रिकामा पढेपछि मैले आरोनलाई भनेको थिएँ–‘साकिरा त गरिव बालबालिकाहरुलाई पढाउन पो लागिछ त ।’ नेपाली मिडियाले ठूलो स्पेस दियो । साकिराको प्रोपोगाण्डामा ऊ रिसले चुर भयो र अस्लियतको विस्तार लगायो ।
खासमा तीनवटा पक्षबाट कोलम्बियाको समाज ध्वस्त भयो । सरकारी सैनिक, पारामिलेटरी र आन्दोलनरत संगठन । कोलम्बियाको सवालमा पारामिलेटरी सरकारले अनौपचारिक र गैरकानूनी रुपमा बनाएको हतियारधारीहरुको संगठन हो । यो फार्सलाई सिध्याउन प्रयोग हुन्छ । फार्स (FARC-Revolutionary Armed Forces of Colombia)कम्युनिजममा आस्था भएको सशस्त्र भूमिगत संगठन हो जो २ पुस्तादेखि ससस्त्र आन्दोलनमा छ । यतिखेर यसको आयु ५० वर्षको भयो । त्यही पारामेलेटरीले गाउँका जवान युवाहरुलाई उठाएर लग्थ्यो र फार्सका बिरुद्ध ढाल बनाउथ्यो । यसरी नै सखाप भएका थिए आरोनको गाउँका धेरै युवा । फार्सले पनि लग्यो र सरकारी सेनाले पनि । उसका सखाहरु, उसको दाजु । मैले मेरो देशको द्धन्द्ध कथा पनि उसलाई सुनाएँ । राजनीतिक दुस्कर्म र नरहत्याका कथा दुबै देशका उस्तै थिए । यो कारणले भावनात्मक रुपमा पनि हामीलाई झन नजिक बनायो । तर, नेपालको द्वन्द्व समाधान संसारका लागि सफलताको कथा जस्तो हुँदो रहेछ । भूमिगत संगठन मूल राजनीतिमा आएर यसरी शान्ति स्थापना हुनु कोलम्बिया जस्तो देशका लागि ठूलो उदाहरण हो । त्यसैले पनि आरोनसँग म जहाँ पुग्थेँ नेपालका कुरा महत्वपूर्ण रुपमा उठ्थ्यो ।
शान्ति स्थापनाका लागि काम गर्ने एउटा संस्थाले जर्मनीको ह्याम्बर्गका लागि उसलाई निम्तो पठायो । उसले मतिर प्रश्न फ्याक्यो–‘कोलम्बियाको विषयमा मैले एउटा नाटक तयार गर्नु पर्ने भयो । मलाई सहयोग गर्छस् ?’ मेरो लागि त्यो एउटा अबसर थियो । हुन्छ भनेँ ।

हामी स्कुलमा त्यतिखेर मास्कको अध्ययन गर्दै थियौँ । ‘त्यही शैलीलाई प्रयोग गरौं’ दुवैको कुरो मिल्यो । कथा उसैले छान्यो । उसको गाउँ छेऊका माझीमझेनीको कथा । नाम राख्यौँ ‘रेम्बो इन दि डस्क’ । रोमान्टिक प्रेम आयो सुरुमा माझीमझेनीको । सन्तान जन्मियो । त्यो सबै देखाउन माइम र म्युजिक प्रयोग गऱ्यौँ । सम्बाद रहीत । गाउँमा माझीले छोरोलाई आकाशको तारा देखाउँदै कथा सुनाउँछ । ‘आकाशमा बग्दै गरेको तारालाई हेरेर कुनै कुरा माग्यो भने पुरा हुन्छ रे ।’ हाम्रोमा जस्तै लोक विश्वास रहेछ त्यतिपर पनि । कथा रेकर्डेड बजायौँ । भूमिगत लडाकु र सरकारका बन्दुकको प्रभावले माझी परिवार गाउँबाट विस्तापित भयो । नजिकैको सानो सहरमा उनीहरु बस्न थाले । एकदिन बालकले झ्यालबाट देख्यो, नजिकै तारा खस्दै गरेको । आँगनमा निस्किएर खस्दै गरेको तारासँग ऊ केही माग्न चाहन्थ्यो । अचानक ‘चम्किलो तारा’ उसको छातीमा ठोकियो र ऊ मऱ्यो । त्यो खस्दै गरेको तारा थिएनछ । बन्दुकबाट निस्किएको गोली पो रहेछ । ‘हरे † उसले बन्दुकको गोलीमा आएको आगोको झिल्कोलाई तारा ठान्यो’ । आरोनले कथा सुनाउदा नै मलाई राम्रो लागेको थियो । हामीले नाटकमा एक्रोव्याटिक पनि मिसायौँ र द्वन्द्व र तनावलाई बढी दृश्यात्मक बनायौँ । ह्याम्बर्गका दर्शकले नाटक धेरै मन पराए । त्यहीँ हामीले बर्लिनका लागि निम्तो पायौँ । दुबै ठाउँमा नाटकपछि दर्शकसँग लामो छलफल भयो । जब दर्शकहरुले नेपालबाट आएको भन्ने थाहा पाउँथे, अचानक म केन्द्र बन्थेँ । ‘नेपालबाट †’ म अचानक देशको प्रतिनिधित्व गर्दै हुन्थेँ । त्यतिखेर ममा अनेकौ जिम्मेवारी बोध हुन्थ्यो । न मलाई राज्यले पठाएको, न म त्यसमेसोमा त्यहाँ पुगेको । तर, आफूसँग देश सिंगै झुण्डिएको हँुदो रहेछ । नौलो चेत भयो ।

कोपनहेगनबाट नेपालजति दुरिमा छ झण्डै उत्तिमा नै रहेछ कोलम्बिया पनि । पृथ्वीको वल्लो र पल्लो छेऊबाट योजना बनाएर बीचमा भेट्न गएजस्तो भो आरोन र मेरो भेट । हाम्रो मित्रताको अर्को रोचक प्रसंग थियो त्यो । कहिलेकाही पिएको सुरमा हातले रेखा कोर्दै ‘माइम’ ग्लोवमा हामी हाम्रो भेटलाई नाटकीय ढङ्गले अभिव्यक्त गथ्र्यौं । स्वाट्ट । ग्लोब बनि गो । उसले औलाले ग्लोबको पल्लो छेऊमा देखाउँदै भन्छ–ठूला देश भारत र चिनकोबीचमा अवस्थित सानो र सुन्दरदेश नेपाल । म ग्लोवको ओल्लो छेऊ देखाऊदै भन्छु– सानादेश इक्वादोर र पानामाको बिचमा अवस्थित बढेमाको देश कोलम्बिया । कस्तो अचम्म, उसको देश र मेरो देशको अवस्थिति बिल्कुलै विपरित । उसले क्लिसे प्रश्न गर्छ –‘इजन्ट इट अ पार्ट अफ इण्डिया ?’ म भन्छु–‘तिमीहरुको राष्ट्रपति ओवामा हैन ?’ यसैलाई आधार बनाएर हामीले अर्को नाटक बनायौँ ‘सेन्ट्रल ट्रेन स्टेसन’ । सपना बोकेर हिंडेका दुई जिवात् कोपनहेन ‘सेन्ट्रल ट्रन स्टेसन’मा आ–आफ्ना देशका नागरिक भेट्ने आशमा हरेक दिन पुग्छन् । कसैले सहयोग गर्दैनन् । तिनको परिचय त्यहीँ हुन्छ । ती दुई मनुवाको भोगाइ र अनुभूति कथावाचन शैलीमा देखाउँछौँ ।
–‘वाह, केटाले केटालाई किस गरिरहेको छ †’
–‘प्रेत्येक कुकुरको जात अर्को भन्दा फरक छ र तिनीहरु मान्छे भन्दा धेरै छन्’
हाम्रो अनुभव र उच्चारण सुपरडुपर कमेडी भो कोपेनहाउनका दर्शकलाई । नाटकमा आरोनले मलाई सोध्छ–ह्वाट डु यु नो अवाउट कोलम्बिया ?
चाक हल्लाउदै म भन्छु, साकिरा साकिरा । मैले उस्लाई नभेट्दासम्म कोलम्बियाको बारेमा जानेको भनेको गार्विलय गार्सिया मार्खेज पनि हो । मैले हन्ड्रेड इयर्स अफ सोलिच्युट पढेको थिए । मेरी एकजना प्यारी साथीले जन्मदिनमा दिएको उपहार । एउटी बहिनीले किताब पच पारिन् । कालान्तरमा किताब दिने साथीसंग पनि सम्बन्ध विग्रियो । मार्खेजमात्रै सम्झनामा रहे र यसरी आरोनलाई देख्दा स्मृतिका पत्र उम्किए । कताकता नरमाइलो लाग्यो । ‘सायद तपाईले कुरो बुझ्नु भएन ।’ कोलम्बियासंग मेरो त्यस्तो गहिरो प्रेमको सम्बन्ध पहिल्यै थियो । आरोनले भन्यो–‘सरी फर यु’ ।
त्यसपछि मैले बनाएको दरवारहत्याकाण्ड सम्बन्धी नाटक ‘वगलभ ज्ञकत द्दण्ण्ज्ञ’मा उसले युवराजको भुमिका निर्वाह गऱ्यो । उसले बनाएको नाटक ‘लिटिल ख्वानिकतो’मा मैले ख्वानितोको बाऊको भूमिका गरेँ जो जागिरको लोभमा पर्दा सैनिकहरुको कब्जामा पुग्छ । पछि भूमिगत गुरिल्ला भएको बाहानमा क्याम्पभित्रै मारिन्छ । आरोनले मेरो दाइको भूमिका निर्वाह गऱ्यो । यो नाटकमा काम गर्दा हामीबीचको सम्बन्ध झन् प्रगाढ भएको थियो । संयोग पनि अनेक हुन्छन् । मैले नेपालमा आरोहणभन्ने नाट्य समूहसंग केही वर्ष काम गरे । त्यहा पुगेर आरोन नामको साथी भेटियो । फेरि बालकृष्ण समको नियमित आकस्मिकता सम्झिए ।
स्कुल सुरु भएको करिव २ हप्ता ढिलो आएको ऊ र म मात्रै यूरोप बाहिरका विद्यार्थी थियौँ । दुई हप्तापछि मात्रै मैले आफ्नै वर्णको साथी भेटेँ । नत्र पिठाजस्ता साथीहरुको बीचमा म कागजस्तो थिएँ । हाम्रो वर्ण मिले पनि कोपनहेगनमा हामीले पाएको व्यवहार र भोगाइ निक्कै भिन्न थियो । कोलम्बियनहरुले युरोपमा खेप्ने सास्ती देख्दा हामी नेपालीहरु त्यति हेपिएका रहेनछौ जस्तो लाग्यो । युरोप: कम्तीमा डेनमार्क, जर्मनी र स्वीडेनमा मैले देखेको । कोलम्बियन भन्ने वित्तिक्कै लागुपदार्थ दुव्र्यसनी वा व्यापारी भन्ने छाप रहेछ । (भलै नेपालले पनि डेनमार्कमा यो छवि बनाउन सुरु गरेको छ । कोपनहेगनको क्रिस्तेनिया जाँदा थाहा लाग्छ ।) उसको पीडा र आक्रोस म बुझ्थें । मेरो रेसिडेन्ट पर्मिट कार्ड बनाउन १५ मिनेट लाग्यो । उसको ४ घण्टा । कुनै पनि सरकारी प्रकृयामा जाँदा जब उसको श्यामस्वेत अनुहार बोल्थ्यो, परिचय खुल्थ्यो र ऊ बिशेष निरिक्षणमा हुन्थ्यो । ‘त्यो एकदम दिग्दार लाग्दो क्षण हुन्थ्यो ।’ दैनिक जीवनमा ठूलो रेसिज्म । मानवअधिकार र प्रजातन्त्रका ठूला कुरा गर्ने त्यो देशमा यो कुरीकुरी लाग्ने कुरा थियो । अर्को आपत्तिजनक कुरा मैले वर्क पर्मिट पाए तर उसले पाएन । त्यसै त गनगने उ, डेनमार्कको झन् गहिरो आलोचक बन्यो । सुरुमा भिजा दिन आनाकानी गरेकोले ऊ स्कुलमा २ हप्ता ढिलो भयो । पछि वर्क पर्मिट पनि पाएन ।
 हामी दुवै त्यहाँ त्यसदेशका कारणले पुगेका थिएनौ । डेनमार्क पुग्नु संयोग थियो । म नर्बे, स्वीडेन, जर्मनी वा जापान पनि पुग्न सक्थें । ऊ पनि त्यस्तै हो । हामीले देश छानेकै थिएनौ । धेरै मानिसहरु सोध्ने गर्थे–‘डेनमार्क नै किन आएको ?’ ‘तँ मर् । तेरो देशमा के छ त्यस्तो जसले लोभ्याओस् ? हामी आएको नितान्त स्कुलको कारणले हो ।’ वाक्क भएपछि हामीले बनाएको ‘फिक्स’ उत्तर थियो त्यो । तर हामी एक आपसमा मात्रै आक्रोस साटासाट गथ्र्यौँ । त्यसो त डेनमार्कका सुन्दर कुरा धेरै छन् । प्रदुषण रहित वातावरण, सिष्टमको उपयोग, हिउँमा लडिबुडी, क्रिस्तेनिया भित्रको विन्दास घुमाई, साइकिलिङ, वियरको ओभरडोज, आरोनसँग कोपनहेगनमा गरेका विन्दास उपद्रोहरुको सुचि लामो छ ।
लक्ष्मण गाम्नागेको व्यङ्ग्य कविता जस्तो भयो हाम्रो खान्की । ‘विन्स् एण्ड राइस’ एण्ड ‘राइस एण्ड विन्स्’ । ऊ बहुत मिठो बनाउँथ्यो । हाम्रो खाना अरु साथीको बीचमा निक्कै फेमस थियो । गरिवको खानाको रुपमा परिचित भएपनि साथीहरुले मुख फोर्न सकेनन् । हाम्रो मित्रता एउटा उदाहरण जस्तो बन्यो त्यहाँ । त्यसैले पनि रेसिज्म कम भो । क्लासमा यसमानेमा पनि हामी छुट्टै थियौँ, कक्षाका अभ्यासहरुमा हाम्रा कामहरु पृथक हुन्थे । रमाइलो कुरा, २ वर्षमा हामीले जम्मा ६–६ वटा नाटकहरु बनायौ । हाम्रा मात्रै नाटकमा सामाजिक मुद्धा हुन्थे । अरुका सबै सुपर मनोरञ्जन । उडन्ते कथा तर प्रस्तुति सुन्दर हुन्थे । त्यसैले हेर्न मज्जा आउने । आरोन र मेरो मस्तिस्कमा चाहिँ सामाजिक समस्या घोडामा ढोकिएको टापजस्तो भएर बसेको थियो । कक्षाका अभ्यासहरुमा पनि तिनै कुरा आउँथ्यो ।
ऊ धेरै राम्रो कलाकार । कक्षा कोठामै १३ जना मध्ये ऊ उत्कृष्ट थियो । होचो कदको ऊ अलिक सुस्त खालको थियो । हरेक कुरा समय लगाएर गर्नु पर्ने । कक्षाका अभ्यासहरुमा सबैभन्दा अन्तिममा जान्थ्यो ऊ तर राम्रो गथ्र्यो । त्यसो त कहीँ निस्कनु पर्दा उसका लागि तयारीका निम्ति कम्तिमा १ घण्टा दिनु पथ्र्यो । संगै जानुपर्ने ठाउँमा हामी समयमा कहिल्यै पुगेनौ । उसैको कारणले ढिलो हुने । उसको गनगने स्वभावले पनि हामीबीच बेलाबेला समस्या ल्याउँथ्यो । डेनिसहरु प्रति पनि उस्को रोस बढ्दै गएको थियो । हामी दुई वर्ष त्यहाँ बस्दा हरेकवर्ष करिव ६ महिना हिउँ पऱ्यो । दिन पनि ज्यादै अध्यारो र चिसो भयो । मजस्तै गर्मी ठाउबाट आएको उसको गनगन मौसममा थियो र उसमा खै कसरी हो डेनिसहरु चिसा र असहयोगी हुन्छन् भन्ने छाप पऱ्यो । उसको विचारमा मेरो पनि सहमती खोज्थ्यो । कहिलेकाहीँ त सार्वजनिक ठाउँहरुमा पनि उसको र मेरो विचार उही हो भन्ने पार्न खोज्थ्यो तर म डेनिसहरु प्रतिको उसको अतिसयोक्तिपूर्ण हेराइमा कहिल्यौ सहमत भइन ।
कपाल लामो भएको ऊ चुल्ठो बाद्थ्यो । संयोग भनौँ, मैले भेटेका अरु केही चुल्ठे मानिसहरु झै ऊ पनि महिलाहरु प्रति आशक्ति राख्थ्यो । चुल्ठेहरुको समान चरित्र हुने त हैन होला । तर उसलाई भेटेपछि यो अन्धविश्वास जन्मियो ममा । ३५ वर्षे जीवनमा ९ वटा ‘गर्लफ्रेण्ड’ फेरिसकेको ऊ पुराना ‘गर्लफ्रेण्ड’को सौन्दर्यको तारिफ गथ्र्यो र चरित्रको आलोचना । म सोझाको कुरो नगरौँ । म मात्रै एउटा ‘भिक्टिम’ थिएँ उसको कुरा सुन्ने । मैले भेटेका सबै चुल्ठे साथीको स्वभाव यस्तै पाएको छु । उसले स्कुलको पहिलो वर्षमै कक्षाकै साथीसँग सम्बन्ध गाँस्यो । ऊ त्यतिखेर अत्यन्तै खुशी थियो । केटाहरुको जस्तो पुष्ट र दह्रो शरीर भएकी ती स्वीडिस सहपाठीको प्रसंसा अचानक गर्न थाल्यो ऊ । सुरुका दिनमा त्यही केटीको सरीरको आलोचना गथ्र्यौँ हामी, अब परेनकी फसाद । सम्बन्ध ६ महिना टिकेन र सुरु भयो फेरि आलोचना महात्म्य । ‘हे चुल्ठे महोदय’ । त्यसपछि ऊ धेरै महिना त्यही कारणले दु:खी भयो । एक्स गल्र्डफ्रेण्डहरुको भूतले उसलाई घेरेको थियो । तिनका कुरा नगरी बस्नै नसक्ने तर तिनीहरुसँग टिक्न पनि नसक्ने । दोस्रो वर्षको पढाइ सकिएपछि ऊ स्वीडेनको राजधानी स्टकहोम पुगेको थियो, समर थिएटरमा काम गर्न । उसले त्यही अर्की ‘गर्लफ्रेण्ड’ पाएछ । केही महिनाको सम्बन्धपछि आरोनको घर फर्किने दिन आयो । उसकी ‘गर्लफ्रेण्ड’ले आफू पनि कोलम्बियानै जाने वाचा गरिछन् । तर, पछि आउनेगरी । ऊ खुशी र दु:खको दोसाँधमा ऊभिएर मभन्दा दुई दिन अघि कोलम्बिया उड्यो । जानेबेलामा भन्दै थियो–‘अब घरजम गर्ने कोसिस गर्छु । मिले ‘तिर्से’लाई लिएर नेपाल घुम्न आउँछु ।’